Jeśli zmiana życia na zero waste dotyczy tylko Ciebie, masz problem z głowy. Sam decydujesz o swoich wyborach i tylko na siebie będziesz się wkurzać, jeśli czegoś nie zrobisz, zapomnisz lub po prostu …nawalisz. Zakładając jednak, że masz partnera/partnerkę, męża czy żonę, a w dodatku jeszcze dzieci, poprzeczka, by osiągnąć abstrakcyjny stan zero, podnosi się o kilka poziomów wyżej.

Gdy zastanawiałam się, czy zero waste jest dla nas, mój mąż miał swoje za i przeciw. Z początku nie wyobrażał sobie wędrowania po zakupy z własnymi woreczkami. Czuł się nieswojo prosząc o pakowanie produktów do własnych pudełek. Z kompostownikiem był na bakier, bo uważał, że będzie w domu brzydko pachnieć i zlecą się muchy. Rozmawialiśmy o redukcji śmieci codziennie. Prawda jest taka, że oswajaliśmy temat wszyscy razem, a nazywanie problemów tylko nam w tym pomogło. Mój mąż ma już swoje osiągnięcia na tym polu, które z początku kosztowały go sporo wysiłku, a teraz podchodzi do nich zupełnie inaczej. Jak zaczęłam wyliczać, co dzięki zero waste zaczął robić, to aż się złapałam za głowę, bo w naszym przypadku to bardzo duża zmiana.

10 bezodpadowych sukcesów mojego męża

1. Zakupy w warzywniaku – nie ma z tym problemu, żeby załadować wszystko do jednej torby z tkaniny. Zazwyczaj pamięta, by nosić ją przy sobie, w razie nieprzewidzianych zakupów. Gdy nie ma torby, szuka alternatywy w postaci kartonu lub innego większego pojemnika. Nie pamiętam, żeby w ostatnim czasie pojawiły się u nas jakiekolwiek foliówki i jestem z tego niezwykle dumna.
2. Zakupy w sklepie mięsnym – ekspedientka już go zna i wie, że będzie pakowała do przyniesionych przez niego pojemników. Z. przyznaje, że zakupy w mięsnym były dla niego największym wyzwaniem, a teraz są największym sukcesem – za każdym razem udaje mu się uniknąć folii i jest już przyzwyczajony do komunikowania swoich bezodpadowych potrzeb, nawet gdy trafi w zupełnie nowe miejsce. Czy ten sukces będzie miał dla nas większy sens, przeczytasz trochę niżej.
3. Wyrzucanie obierek do kompostownika – początkowy sceptycyzm przerodził się w zrozumienie istoty procesu kompostowania – jako odzyskiwania wartościowych składników dla roślin poprzez tworzenie kompostu. W pewnym momencie, gdy kompostownik stał w kuchni,  pojawiły się u nas muszki owocówki, wówczas była walka, czy powinien zostać, czy wystawiamy go na zewnątrz. Nie jestem do końca pewna, czy to była wina kompostownika, czy był to okres masowego rozrodu muszek po pierwszych ciepłych tygodniach marca i kwietnia – zdania w domu są podzielone. Na szczęście temperatura była już na tyle wysoka, że dżdżownice mogły spokojnie przeżyć na zewnątrz (dżdżownice kalifornijskie lubią temperatury od 15 do 25 stopni Celsjusza). Kompostownik wylądował więc na balkonie, muszki owocówki zniknęły, a czarne złoto ogrodników tworzy się bez zakłóceń.
4. Kupowanie chleba do własnego worka – Z. zwykł kupować w piekarni wyłącznie chleb krojony, zapewne z wygody użycia, żeby szybciej przyszykować sobie śniadanie do pracy. Trochę czasu zajęło mu, zanim zaczął brać ze sobą płócienne worki na chleb, a ostatnio nawet kupił chleb niekrojony i wziął go do ręki.  W workach z tkaniny chleb nam zbyt szybko wysychał, ale zmieniło się to odkąd mamy duży Bee’s Wrap (kliknij, by o nim przeczytać) specjalnie przeznaczony u nas do zawijania pieczywa. Teraz nie ważne, czy chleb jest krojony czy nie – owinięty w woskową szmatkę trzyma świeżość i nie pleśnieje.
   

   Chleb kupowany w worku przekładamy do woskowej owijki

5. Sam robi proszek do zmywarki – jak wspominałam w tym wpisie, proszek do prania to moja domena, a do zmywarki – mojego męża.
6. Rozmawia o ekologii z rodziną i znajomymi, narażając się na emocjonujące dyskusje – rozmowy o zero waste bywają kłopotliwe, szczególnie w środowisku bliskich osób, które nie zamierzają zmienić swoich nawyków. Sama nie wdaję się w emocjonalne dywagacje na tematy dla mnie już oczywiste, tylko wolę pokazywać innym mój styl życia i w ten sposób inspirować zmianę. Z. czuje jednak, że to za mało, że trzeba rozmawiać i uświadamiać wszystkich wokół, by nie śmiecili tyle i tak bezmyślnie. Proste sposoby, by uniknąć foliówek przy zakupach, już mogą dać światu wiele. Jestem z niego dumna, że podchodzi do tematu poważnie i szerzy ekologiczny sposób myślenia tam, gdzie widzi, że są braki.
7. Jest moim radarem, gdy kusi mnie kupić coś w opakowaniu z tworzywa – mój mąż jest czujny, czasem nawet bardziej ode mnie. Przez to, jak on postrzega odpady, dodaje mi drugiej – szerszej – perspektywy, dzięki niemu uniknęliśmy już kilku zero waste’wych wtop zakupowych.
8. Kawę pije ze swojego kubka termicznego, który zawsze ze sobą zabiera – kubek był z początku mój, ale Z. oswoił go szybko i ani się obejrzałam, a on już codziennie woził w nim do pracy kawę. Zawsze bierze kubek w podróż służbową, a gdy napój się skończy, na stacji benzynowej prosi o nalanie kawy właśnie do niego.
9. Pije wodę z kranu – odkąd przeanalizowaliśmy sobie wszystkie za i przeciw wody butelkowanej i przestaliśmy ją ostatecznie kupować, Z. konsekwentnie się tego trzyma. Nie ma problemu, by nalać sobie do kubka wody prosto z kranu, zarówno w domu, jak i poza domem (więcej o tym, dlaczego warto pić wodę z kranu, przeczytasz w tym wpisie). Nasze dzieci również piją kranówkę, a co! Ich do żadnej zmiany nie musieliśmy przekonywać 🙂
10. Próbuje (razem ze mną) nie jeść mięsa! Nowe relacje sprzyjają zmianom. Tak jest w moim przypadku – odkąd poznałam Agnieszkę, autorkę bloga Hodowla Słów, zdeterminowałam się, by naprawdę nie jeść mięsa. Przez ostatnie dwa tygodnie gotuję na bazie olejów roślinnych i warzyw, sporadycznie zjadam masło i sery, dodaję mleka do kawy, ale mięso już niemal całkowicie wyeliminowałam z diety. Nie wiem, jak długo wytrwam, ale co mnie niezmiernie cieszy – mój kiełbasolubny Z. również nie chce mięsa! Jestem ciekawa, jak nam pójdzie w otwierającym się sezonie letniego grillowania. Oby cukinie, bakłażany i papryki zwyciężyły nad karkówkami i kaszankami.

Wszystko wydaje się piękne i niemal idealne, ale są nadal rzeczy, których mój ukochany na razie nie zmienia.

Czego mój mąż nie jest w stanie odpuścić w imię zero waste

1. Kupowania papierowych wersji książek – sam się przyznaje, że jest to na pierwszym miejscu rzeczy, których nie jest w stanie zmienić. Nawet biblioteka nie kręci go na tyle, by zrezygnować z kupowania. Co gorsza, ciężko jest mu się potem z nimi rozstać, bo w ambicjach ma zbudowanie dużej biblioteczki, jak sam mówi „takiej wysokiej pod sam sufit, na całą ścianę!”. Nie lubi czytać na Kindlu, papier zwycięża. To jest jego wybór, do którego ma prawo.
2. Mycia zębów sklepową pastą – nie udało mi się go przekonać, by drogeryjną pastę zamienił na jedną z moich domowych wersji. Przy każdej kończącej się tubce mam cichą nadzieję, że zainteresuje się moim proszkiem z glinki i sody, ale …ten moment jeszcze nie nadszedł. Może kiedyś?
3. Mycia się mydłem w kostce zamiast żelem pod prysznic – coś, czego nie potrafię zrozumieć i przyprawia mnie o palpitacje serca – gdy skończy się żel do mycia i już mam nadzieję na to, że Z. zacznie wreszcie używać mydła w kostce, w domu pojawia się nowy żel w dużej plastikowej butli. Walka z wiatrakami, mówię Wam 🙂
   

   ---

A jak wasi najbliżsi radzą sobie z życiem bez śmieci?