Wchodzę do marketu, by rozejrzeć się, czy są rzodkiewki. Na dziale warzywnym obserwuję, jak kobieta w moim wieku przebiera kiście bananów, a do koszyka wrzuca te dwie, najładniejsze. Mężczyzna obok przygląda się marchwi, a dylemat ma nie lada. Wybrać marchew sprzedawaną luzem czy paczkowaną po pół kilograma, na styropianowej tacce owiniętej folią. Wybiera tackę. Za nim krzyczy na oko sześcioletni chłopiec, że „tata wybrał obite jabłko”, a młody takiego nie tknie. Jabłko trafia więc z powrotem do skrzynki, a w koszyku ląduje owoc bez skazy.
Przedzierając się przez ten mały tłumek po moje rzodkiewki, które też starannie przebieram, nachodzi mnie taka refleksja: co stanie się z jedzeniem, którego żeśmy nie wybrali? Czy ktoś inny zlituje się i wybierze warzywa i owoce gorszego sortu? A może będą tak leżały, dopóki obsługa zauważy ich pogarszający się stan i zdecyduje o ich wyrzuceniu?
