Wybieram się w podróż z całym rynsztunkiem, który ma mi pomóc uniknąć śmieci. Plecak mam wypakowany bidonami, kubkami na kawę, bambusowymi sztućcami, a moja biznesowa wyprawa zaczyna wyglądać jak wyjazd na biwak. Chusteczka z materiału, kanapkowijka, metalowa rurka, silikonowy składany kubek wylatują z bagażu przy każdej chęci wyszukania zwykłej książki. Czy moje pomoce skutecznie ochronią mnie przed naśmieceniem? Czy będę musiała postawić kreskę na moim celu zero?
Rozjazdowa wiosna i lato, a nawet zima to u mnie w tym roku standard. Nie lubię dźwigać ze sobą ciężkiej torby z milionem butelek i buteleczek z żelową zawartością. Wolę też nie mieć problemów na bramkach przy przeprawie na lotnisku, gdy ktoś nagle zobaczy, ile kosmetyków ze sobą wiozę. Przerabiałam to i zawsze kończyło się wyrzuceniem któregoś z nich, bo „za duży” albo „źle zafoliowany”. Dość! Dziś jeżdżę z mniejszą, bardziej ekologiczną kosmetyczką, wpisującą się w nurt zero waste.
Plastik jest chodliwym tematem, który odmienia się przez wszystkie przypadki. Jedzenie w sklepach zapakowane jest w plastik. Plastikowe sztućce polecają się na grilla. W plastiku przechowujemy warzywa w lodówce. Plastikowa butelka pełna wody jest wychylana przez nas po ćwiczeniach na siłowni. Z plastiku robimy ubrania, zabawki, opakowania na leki, protezy bioder i klawiatury naszych komputerów. Całkiem fajny i przydatny ten plastik! Dlaczego mamy z nim walczyć?
Przedzierając się przez ten mały tłumek po moje rzodkiewki, które też starannie przebieram, nachodzi mnie taka refleksja: co stanie się z jedzeniem, którego żeśmy nie wybrali? Czy ktoś inny zlituje się i wybierze warzywa i owoce gorszego sortu? A może będą tak leżały, dopóki obsługa zauważy ich pogarszający się stan i zdecyduje o ich wyrzuceniu?
Unia Europejska wyznaczyła wysokie standardy i sprawdza skład chemiczny żywności wprowadzanej na rynek, o czym pisałam w poprzednim artykule. Jedzenie, które przebywa do nas długą drogę, wygląda nieskazitelnie i kolorowo, jest smaczne i pożywne. Ale czy na pewno zdrowe? I czy przez mój obiad zmieni się klimat?
Zapraszam na rozmowę z Joanną Gałązką, autorką bloga Offgrodniczka, na temat szeroko rozumianej chemii używanej w rolnictwie konwencjonalnym i nie tylko.
Stało się! Wczoraj słuchałam posiedzenia plenarnego Parlamentu Europejskiego, który zaraz potem przegłosował restrykcje związane z redukcją jednorazowego plastiku w Unii Europejskiej!
Powierzchnia Malty to 316 km2 – to prawie tyle co powierzchnia… Krakowa! Jest to jedno z najmniejszych państw na świecie, ale pełne tylu atrakcji, o których inne kraje mogą tylko pomarzyć. Znajdziemy tu jedne z najstarszych na świecie megalitycznych świątyń z ok. 3600 roku p.n.e. – starsze niż egipskie piramidy. Niemal każde miasto jest położone na wzgórzu i już z daleka widać dominujące nad nimi kościoły z charakterystycznymi na Malcie kopułami. Kościołów jest tu ponoć 365, więc gdyby ktoś się uparł, mógłby codziennie chodzić do innego.
Czy gdybym dała Ci dzisiaj 2 tysiące złotych, wyrzuciłabyś te pieniądze do śmieci? Nie sądzę.
A wiesz, że przeciętna czteroosobowa rodzina w Polsce pozbywa się lekką ręką ok. 2- 2,5 tysiąca złotych rocznie?
Według Federacji Polskich Banków Żywności tyle jedzenia ląduje co roku w śmietniku. Jednak nie są to pełne koszty zmarnowanej żywności. W tej statystyce bierze się pod uwagę tylko cenę zapłaconą (czy raczej zupełnie bez sensu straconą) przez ostatecznego konsumenta. Żeby wyliczenia były prawdziwe, trzeba by do tej kwoty dodać jeszcze koszty wytworzenia danych produktów (nie tylko finansowe, ale też wody i energii) oraz ich transportu.
Nie jest odkryciem, że kasza czy makaron, nawet jeśli sprzedawane na wagę, w czymś muszą zostać przetransportowane do sklepów. Niektórzy chcieliby myśleć, że z fabryki wyjeżdża wielki dostawczak, a na pace załadowaną ma tonę orzechów, które potem kilogram po kilogramie rozładowuje w sklepowych magazynach. Niestety, jest to dość idealistyczna i abstrakcyjna wizja, bo praktyka wygląda zupełnie inaczej.
